Ρούλης και Λάκις (σειρά από ιστοριούλες αγωνιστών -για το δικό τους το καλό )

Η θυσία του ρούλη τροφαντούλη (κρυφός  συνεργάτης του λάκι ψιφαλάκι και επίδοξος αντικαταστάτης του)

Ο  Ρούλης  Τροφαντούλης , ανέβηκε με κόπο τα τρία σκαλιά του δημαρχείου. Η ανάσα του ακουγόταν κοφτή , κάτι σαν  ωτο-μοτρίς  στην ανηφόρα. O σωματότυπος του έφταιγε, είχε λίγα κιλά παραπάνω, απλά . Πάντα τον έλεγαν μπουλντόζα  ή φαγάνα  η σαβουρομαζώχτρα.  Έλεγαν ότι αμα καθησει σε τραπέζι , ξεχνά να σηκωθεί .Ψέματα και κακοήθειες  των άσπονδων εχθρών, απλά έχει   αργό μεταβολισμό.

Ο Ρούλης  Τροφαντούλης είναι   υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Αμεα, των πεζών και  ποδηλασία  είναι το χόμπυ του.  Ποδηλατεί , παντού στη πόλη , πρέπει να τον βλέπουν  και να  παραδειγματίζονται οι συμπολίτες  από την ηγεσία του τόπου. Γι αυτό  δεν φορά άλλωστε κράνος , για να τον αναγνωρίζουν .

Τα παιδιά τον δείχνουν , καθώς περνά « Κοίτα μπαμπά , ο αθλητικός  Ρούλης  Τροφαντούλης περνά»,  «εσένα  θέλουμε, ρούλη  να μας οδηγάς, να μας κυβερνάς»

Ο επόμενος πρώτος πολίτης είναι εδώ, σίγουρος και δυνατός. Ρούλης Τροφαντούλης, μην ξεχνάς.

Μια αίσθηση ξινίλας ανέβηκε στο στόμα του Ρούλη , είναι δυσπεψία μήπως;, α! μπα , αυτός ο μπάμπης  ο σπαλομπριζολάκης, τον βλέπει μέσα στο προθάλαμο του δημαρχείου,να του κάνει νόημα, του χαλάει τη διάθεση , όλο κάτι ζητά.  Τον τρέλανε χθες βράδυ , στη ταβέρνα του η « η γκλίτσα του τσομπάνη». Ανάμεσα σε πέντε κιλά  παϊδάκια και  γίδα βραστή , του σέρβιρε και  τα παράπονα.

«Ρούλη  έχουμε γεμίσει άστεγους απέναντι το πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις; Φεύγει ο κόσμος , δεν μπορεί να βλέπει τους άστεγους, τους  χαλάνε την όρεξη». «Ασε που δεν αφήνουν και χώρο για να παρκάρουν οι πελάτες,  άδικα φτιάξαμε τα πεζοδρόμια πέρσι; »

Τόσο αγώνα έκανε ο Ρούλης  για  να φτιαχτούν οι ράμπες, δήθεν να έχουν πρόσβαση τα αμεα και τα καρότσια των γονιών. Στην πραγματικότητα,  για  να παρκάρουν οι πελάτες του μπάμπη  ανενόχλητα.

-Μην ανησυχείς ,  θα πω  ότι κινδυνεύουν από τη βροχή και το κρύο, να τους  πάνε στην υπόγεια διάβαση , φροντίδα για τους άστεγους τώρα.!!

Έχω εμπιστοσύνη σε σένα Ρούλη, βρίσκεις λύσεις , τρίβει τα χέρια , ο μπάμπης .

Η φωνή του Ντίνου Καπουτσίνου τον επαναφέρει στη πραγματικότητα. «Ρούλη, τι  έγινε , θα κάνω την επέκταση που λέγαμε το πρωι;  0,60 εκ. είναι πολλά για τους πεζούς-τι είναι αυτό ελευθερη ζώνη όδευσης πεζών  κι εγώ; πρέπει να δούμε πως θα βάλω ζαρντινιέρες και πάγκους, στον καφετεριόδρομο, πρέπει να επεκταθώ. Είμαι μπιζίνεσμαν εγώ.

-Μην ανησυχείς , θα πω ότι δεν τα καταφέρνετε εσείς οι επαγγελματίες,  τα δημοτικά τέλη είναι  στα ύψη, πρέπει να βγάλετε   τα σπασμένα,  φροντίδα για τον υπερφορολογημένο καφεστιάτορα  της πόλης τώρα!!

Κάτσε θα βρω μια λύση, ακόμα πιο πειστική. Να πεζοδρομηθεί ολόκληρος ο δρόμος ο κεντρικός. Για τους πεζούς, λέμε τώρα.

Μπράβο Ρούλη  Τροφαντούλη, βρίσκεις λύσεις , εχω εμπιστοσύνη σε σένα.Γι’αυτό και το φούλ μπρέκφαστ με έξτρα μαρμελάδες και  τσάγια εξωτικά , στο μαγαζί μου για  σένα    εξαιρετικά.

Ξανά αυτή η ξινίλα, μα έφαγα ελαφρά σήμερα γιατί ήξερα ότι θα έχουμε Συμβούλιο. Σκεφεται ο  Ρούλης και απορεί.

Τσιμπήσαμε κάτι με το λάκι ψιφαλάκι ,  στο  νέο  μαγαζί, το «αυγό της θαλασσινής  χελώνας».

Καλεσμένοι  ήμασταν,  μην πάει ο νούς  όποιου μας δεί μαζί , για τα εγκαίνια ντε!!

Σήμερα άλλωστε θα μιλήσει για σοβαρά θέματα της  πόλης, για τους αδύναμους και φτωχούς συμπολίτες, μετά με τον μπάμπη σπαλομπριζολάκη  και το ντίνο καπουτσίνο, θα τους περιμένει ο λάκις ψιφαλάκις  για ένα απεριτίφ στο ιδιαίτερο γραφείο.

Έφτασε στη πόρτα της αίθουσας συνεδριάσεων, μια ζαλάδα έρχεται  και ξαναφεύγει. Να πάω ως την καρέκλα σκέφτεται ο ρούλης.  Αυτή η συνεχής ενασχόληση με τα κοινά τον έχει καταβάλλει πλήρως. Το μυαλό του συνεχώς απασχολημένο με τα προβλήματα της πόλης. Το δημόσιο συμφέρον είναι η πρώτη και τελευταία του σκέψη και φροντίδα. Τον εξήντλησε  αυτό το τρέξιμο από ταβέρνα σε φούρνο και από σουβλατζίδικο σε καφετέρια! Νισάφι πια. Υπερμαραθώνιος, ούτε ο Καρνέζης να’τανε!!

Βαρύς πέφτει στη καρέκλα , ο Ρούλης . Βλέπει σαν σε όνειρο , τους διπλανούς, ακούει κάτι για μιαν αλατιέρα…

–Όχι,  βρίσκει τη δύναμη και αναφωνεί, δεν πήρα εγω το αλάτι , έχω κόψει τα αλμυρά, μου ανεβαίνει η  πίεση .

-Ησύχασε Ρούλη , γιατην αλατιέρα που έριξε αλάτι στα πεζοδρόμια, για τον Τηλέμαχο, μιλάμε .

Αμάν, ποιος είναι πάλι αυτός;  Νέα υποψηφιότητα ; όχι μην μου το κάνετε αυτό!!

Ο ρούλης πέφτει από τη καρέκλα κάθιδρος…το πρόσωπο του Λάκι Ψιφαλάκι  ανήσυχο από πάνω του , η τελευταία του ανάμνηση , λίγο πριν λιποθυμήσει…

και του λεγα  το μεσημέρι, να σταματήσει στην έκτη  αστακομακαρονάδα,  απελπισμένος ο Λάκις Ψιφαλάκις , μονολογεί.

Συνεχίζεται…………………