Από όλες τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής, το είναι κανείς άστεγος – άπορος ή και χωρίς δουλεία και να ποδοπατιέται η αξιοπρέπειά του ψάχνοντας φαγητό στα σκουπίδια, αυτήν την φοβάμαι περισσότερο. Καμία κυβέρνηση ή δημοτική αρχή δεν θα πετύχει ποτέ στο έργο της, όσα “οικονομικά θαύματα” και να κάνει, αν υπάρχουν άνθρωποι άστεγοι και πεινασμένοι – άνθρωποι με τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια.
Ημέρες γιορτών και ενώ ο κόσμος τρέχει με καταναλωτική μανία, να αγοράσει ότι του έχουν βάλει στο εγκέφαλο του από τις διαφημίσεις, υπάρχουν κάπου εκεί έξω, κάπου ανάμεσα μας, κάποιοι που δεν έχουν να φάνε και έχουν σαν σπίτι τους το παγκάκι ή το βουνό. Ακόμη και αυτές τις μέρες που το κρύο είναι αισθητό υπάρχουν άνθρωποι που ξεροσταλιάζουν ψάχνοντας να βρουν μια ζεστή γωνιά για να περάσουν το βράδυ τους. Μαζεμένοι, κουκουλωμένοι με αγκαλιά αδέσποτα και άστεγα ζώα, μάταια προσπαθούν να ζεσταθούν (και οι δύο). Ένα κομμάτι ψωμί το βγάζουν από την ελεημοσύνη του κόσμου ή από «διαλογή» σε κάδους απορριμμάτων. Η έλλειψη στέγης είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά!!
Oι περισσότεροι είναι μοναχικοί και λιγομίλητοι, ίσως και εξαρτημένοι από το αλκοόλ (από συνήθεια ,από διέξοδο ή και λόγω κρύου).
Ωστόσο, όταν έρχεσαι σε επαφή με μερικούς αστέγους και τους λες ότι υπάρχει μέρος να πάνε το βράδυ, κάποιοι είναι αρνητικοί. Κάποιοι βάζουν με το μυαλό τους άλλα πράγματα, κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να είναι με άλλους.
Ίσως έπρεπε ο δήμος να διαθέτει Στέγη Αστέγων. Εκεί, να μένουν περίπου 10-20 άτομα.
Κι αν οι άστεγοι στην εποχή μας είναι αρκετοί, σε πολύ περισσότερους ανέρχονται δυστυχώς οι άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα ούτε για ένα πιάτο φαγητό(οι άποροι). Ίσως έπρεπε ο δήμος να διαθέτει ένα χώρο στη Στέγη Αστέγων όπου θα προσέρχονται καθημερινά άνθρωποι (πρωί και βράδυ), για να πάρουν φαγητό από το συσσίτιο που θα οργανώνει ο δήμος (ίσως και σε συνεργασία με την εκκλησία) στο συγκεκριμένο χώρο.
Επιπλέον θα πρέπει να υπάρχει και ένας χώρος με ρούχα και με διάφορα είδη ένδυσης που να λειτουργεί υπό τη σκέπη του Δήμου, όπου όποιος δημότης θέλει να μπορεί να φέρει ρούχα που δεν χρειάζεται ή που έχουν βγει από τη μόδα. Είναι κρίμα να πετιούνται αυτά τα ρούχα, όταν κάποιοι άνθρωποι τα έχουν ανάγκη. Εκεί σίγουρα θα πάνε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Εκεί να πηγαίνουν άνθρωποι (άποροι – άστεγοι) που έχουν ανάγκη από ένα μπλουζάκι, ένα παντελόνι, ακόμη και εσώρουχα και να ξέρουν ότι κάτι θα βρουν, με κάτι θα τους «βολέψει» ο Δήμος – η τοπική κοινωνία.
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως?
Μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι μας. Και όχι μόνο γιατί τώρα είναι γιορτές!! Γενικά πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας.
Νομίζω ότι ο Έλληνας είναι ευαίσθητος σε αυτά τα θέματα γιατί λίγο πολύ τα έχει νιώσει στο πετσί του με τον ξεριζωμό από την ιστορία του.
Ενώ όμως δίνει απλόχερα, πολλές φορές, βοήθεια σε ανθρώπους που ζουν σε άλλες χώρες ακόμα και σε άλλες Ηπείρους (και έτσι πρέπει να πράττει), τους ανθρώπους που υποφέρουν δίπλα του τους βλέπει με καχυποψία, και περιφρόνηση.
Ανοίξτε λοιπόν την καρδιά σας σε αυτούς τους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη! Βοηθήστε τους. Ο καθένας όπως μπορεί, με τον δικό του τρόπο και πρωτεργάτης πρέπει να είναι ο Δήμος.
«Την ανθρωπιά και την απανθρωπιά μην την ψάχνεις ούτε στην εκκλησία, ούτε αλλού. Την ανθρωπιά και την απανθρωπιά θα τη δεις εδώ, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Αν καθίσεις και μιλήσεις μαζί τους για λίγο, όλα θα τα δεις»