Αυτό στην πράξη σημαίνει πως τον μήνα Μάιο θα κατατεθούν από πλευράς φορέων οι αιτήσεις για τη διανομή των τροφίμων, που δεν είναι άλλοι από την Εκκλησία, τους Δήμους με τις αρμόδιες υπηρεσίες τους και τις όποιες φιλανθρωπικές ΜΚΟ. Αυτό επίσης σημαίνει πως το ”φιλανθρωπικό” έργο της Εκκλησίας και των κατά τόπους Δημάρχων δεν είναι παρά μια μεσολάβηση στη διαδικασία της Διανομής, ενώ τεκμαίρεται ως πρόνοια των καλών αυτών φορέων που κάνουν έργο και βοηθούν τους αδύναμους για αυτό και ύστερα αποτιμάται σε ψήφους σε δημοτικές καθώς και σε εθνικές εκλογές. Περαιτέρω, δημιουργείται ένα ”καλό” κλίμα του τύπου – “Αχ, τι καλός ο δήμαρχος, αχ, τι καλοί στην Ενορία, δίνουν στους ανθρώπους ένα κομμάτι ψωμί, άδικα τους κατηγορούν, ενώ αυτοί κάνουν γεύματα αγάπης, αχ, τι καλοί άνθρωποι”.

Σαφώς και στην όλη διαδικασία υπάρχουν ευσυνείδητοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους και δεν αποζητούν ανταλλάγματα από αυτόν, όμως στην πράξη παρατηρούμε όλοι τι συμβαίνει.

Δικαιούχοι του προγράμματος ορίζονται αποκλειστικά άποροι που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα. Ως άποροι λογίζονται όσοι έχουν:

Άρα, αν κανείς ανήκει σε μονογονεϊκή οικογένεια και έχει εισόδημα π.χ. 11.200 ευρώ τον χρόνο, αυτομάτως αποκλείεται από τη διανομή, όπως επίσης και ένας πολίτης μόνος του με εισόδημα 7.200, δηλαδή με λιγότερα από 600 το μήνα, αν έχει π.χ. 8.500, αυτομάτως αποκλείεται και αυτός, Τότε δικαιούχοι καθίστανται τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, ενώ αυτοί που είναι στο όριο της φτώχειας καλούνται να ζήσουν τη ζωή τους στο όριο.  

Το σημαντικό αυτού του γεγονότος είναι πως η Ε.Ε. πληρώνει την κοινωνική αλληλεγγύη στην Ελλάδα, μιας και οι ποσότητες είναι πολύ μεγαλύτερες και φτάνουν σε κάθε Δήμο της χώρας, ενώ από τα καρότσια αλληλεγγύης των σούπερ μάρκετ και τις όποιες προσφορές ιδιωτών είναι αρκετά μικρότερες ποσότητες. Χαρακτηριστικό των δομών αλληλεγγύης του ελληνικού κράτους, είναι η αναφορά στο ΦΕΚ, πως από αυτή την υπουργική απόφαση δεν προκαλείται δαπάνη σε βάρος του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Ας τα έχουμε αυτά υπόψη και ας κρίνουμε πιο αντικειμενικά το κράτος και τους κυβερνώντες και ας μην εθελοτυφλούμε, μιας και όσο βαθαίνουν οι συνέπειες της κρίσης στη χώρα παγιώνεται ένας αριθμός περίπου 2 εκατ. ανθρώπων μέσα στη φτώχεια (απόλυτη και σχετική). Επίσης, ας κρίνουμε πιο σκληρά τους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας καθώς και όσους με ξένα κόλλυβα θέλουν να κάνουν κηδεία, και μιλούν για παροχές και ευημερία εκτός Ε.Ε.

Πληρώνουμε ως χώρα την απουσία κρατικών δομών κοινωνικής αλληλεγγύης, κάτι που στις Σκανδιναβικές χώρες υπάρχει, ενώ εδώ έχουμε ελαττωματικά υποβρύχια, πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατασπατάληση κονδυλίων καθώς και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αλλά αγνοούμε τους πολίτες και τα βασικά αγαθά που χρειάζονται.